توریست ها را گاه “بربرهای جدید” می نامند زیرا آن ها با بی اعتنایی و بی دقتی بناهای تاریخی را دچار فرسایش و نابودی می کنند گاهی تکه ایی از آن را برداشته و به عنوان یادگاری با خود می برند؛ آثار هنری را از مساجد و کلیساه ها و یا صومعه ها بر می دارند؛ کاشی ها را از دیوارها می کنند و نام خود را بر روی دیوارهای باستانی حک می کنند؛ به عنوان مثال در شهر شیراز در بنای باستانی تخت جمشید می توان این گونه تخریب ها را مشاهده کرد.
در برخی از مناطق توریستی آن قدر هتل ساخته شده که احساسات ضد توریسمی ایجاد کرده است؛ مانند شهر مشهد یا جزیره زیبای قشم که وجود هتل ها و مجتمع های تجاری متعدد، بکر بودن جزیره را از بین برده است. اما ما چگونه می توانیم از محیط زیست و آثار فرهنگی و باستانی خود در برابر توریست ها محافظت کنیم؟
کشور سوئیس مثال خوبی در این زمینه است در سال های گذشته مردم کشور سوئیس درختان جنگل را برای کسب درآمد قطع می کردند اما صنعت توریسم شرایط را به شکل معکوسی به پیش برد. توریسم در این کشور باعث شد مردم راه دیگری غیر از قطع بی رویه درختان برای کسب درآمد داشته باشند دولت حامی مردم شد و امروزه صنعت توریسم به خوبی در این کشور مدیریت می شود.
در کشور ما توریسم می تواند به پیشبرد برنامه های زیبا سازی کمک کند و مردم هم می توانند در این زمینه به دولت کمک کنند زیرا صنعت توریسم یک صنعت سرمایه ای و ملی می باشد .توریسم مدرن نیاز به زیر بنای عظیم دارد. رشد قارچ گونه و ناهماهنگ جاده ها، هتل ها، رستوران ها و خودروها، تعادل طبیعت و محیط زیست ایران را برهم می زند از این جهت برنامه ریزی توریسم باید توسط دولت و با لحاظ کردن توصیه ها و نظرات افرادی که دارای تجربه و شناخت کافی از مناطق مختلف ایران هستند صورت پذیرد که به این روش “برنامه ریزی منطقه ای” می گویند.
