برنامه ریزی شهری به سرعت در حال رشد است. طبق تخمین ها تا سال ۲۰۳۰ دو بیلیون نفر به جمعیت شهری افزوده خواهد شد و بیشترین تاثیر های این افزایش در کشور های جهان سوم احساس خواهد شد. مناطق کوچک و متوسط مراکز شهری بیش از ۵۰% جمعیت جهان را تشکیل داده است.

بنابر این مطابق نیاز ها و منابع شهری استفاده از مدیریت و برنامه ریزی شهری ضروری است. در شهر های بزرگ، تشخیص و یافتن راه حلی برای مشکلات شهری ضروری به نظر می رسد. به عبارت دیگر پیچیدگی و سرعت تغییر در جامعه جهانی، ضرورت تنظیم سیاست ها و برنامه هایی که برای موقعیت های موقتی مناسب است را می طلبد. برای این منظور استفاده از برنامه ریزی استراتژیک به عنوان یک ضرورت برای دولت ها، سازمان ها و جوامع مورد بحث قرار گرفته است.

مشکلات برنامه ریزی و مدیریت استراتژیک در شهر ها….

به طور استراتژیکی

• مدیریت تغییرات سریع محیط درونی و بیرونی سازمان
• تغییر ساختار های سنتی سیستم های اجتماعی
• اقتصادی و سیاسی
• تغییرات غیرقابل پیش بینی و ناگهانی مناطق شهری
• بحران انرژی
• آلودگی محیطی و کمبود منابع اولیه است، که این ابزار کلیدی در ارتباط با مشکلات شهری و دستیابی به آینده بهتر در اصلاحات اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و محیطی است.

مطابق با HOP 2006 این گونه از برنامه ریزی نوعی از مدیریت است که زمان حال سازمان را به آینده سازمان مرتبط می کند. شهر های

• استانبول
• تورنتو
• بارسلون
• لندن و
• لیسبون از این فرم جدید برنامه ریزی استفاده می کنند.

برنامه ریزی استراتژیک می تواند به عنوان ابزار کلیدی در ارتباط با مشکلات شهری و دستیابی به آینده بهتر در اصطلاح اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی، محیطی و غیره باشد.

شهردار لندن در سال ۲۰۰۰ از یک برنامه ریزی استرتژیک استفاده کرد که شامل بهبود توسعه اقتصادی و خلق ثروت در لندن بود. ارتقای کیفیت های محیطی در لندن، تساوی مردم در برابر موقعیت ها و مختصات طرح با چارچوب هایی برای مناطق برون مرزی، ملی و محلی است. برنامه ای در سال ۱۹۹۸ در استانبول اجرا شد که اهدافی مثل ارتقای استانبول به شهر جهانی و با حمایت از شخصیت های تاریخی و فرهنگی و حمایت از ارزش های طبیعی و فرهنگی، کاهش فشار بر مناطق شهری استانبول در مقابل مناطق قدیمی تر و حمایت از بافت این مناطق و توسعه مراکز علمی، بین المللی، هنری و سرگرمی است.