نقد و ارزیابی بی کینه، پاداشی است که ارزش آن را باید دانست. “ارد بزرگ”
چند وقت پیش کتابی می خوندم که در رابطه با انتقاد کردن بود مطالب جالبی داشت. بعد از خوندن کتاب به این نتیجه رسیدم که… چقدر خوب میشه ما هنگام انتقاد کردن دیگران همه شرایط رو (زمان،مکان،نحوه انتقاد) خوب بسنجیم و بعد جوری انتقاد کنیم که طرف مقابلمون از ما ناراحت و دلخور نشه.
انتقاد کردن رو میتونیم به یه هنری تشبیه کنیم که هرکسی تمایل به یادگیری اون رو داره. انتقاد، بیان نقاط قوت و ضعفه. چقدر خوبه که در کنار بیان نقاط ضعف راه حلی برای حل و رفع اون ارائه بشه. در واقع هدف اصلی انتقاد کردن اصلاح و درست کردن کارهاست نه خرابتر کردن اون. وقتی ما انتقاد میکنیم از کار و عملکرد طرف مقابل انتقاد میکنیم نه از شخصیت اون. پس باید طوری انتقاد کنیم که باعث آزردگی طرف مقابلمون نشیم و بهتره که نظرمونو فقط به خودش بگیم. (یعنی انتقاد کردن ما باید رو در رو باشه نه اینکه پشت سر طرف مقابل حرفمونو بزنیم یا در مجامع عمومی مطرحش کنیم چون باعث شرمندگیش میشه).
برای بعضی از افراد، غرور جایگاه مهمی داره. وقتیکه غرور این افراد خدشه دار بشه، در جایگاه تدافعی قرار میگیرن و عکس العمل شدیدی نشون می دن. مثلاً وقتی که ما از اخلاق بد دوستمون ناراحت بشیم، اگه حرفمونو رک بزنیم، احتمال اینکه دوستمون ناراحت بشه وجود داره پس بهتره قبل از اینکه اخلاق بدشو بیان کنیم اخلاق خوبشو بگیم که متوجه این مسئله بشه که ما رفتارشو مورد انتقاد قرار دادیم نه شخصیتشو. دراین صورت دوستمون از ما دلخور نمیشه، ما به غرورش لطمه ای نزدیم و نسبت به اون موضوع حساسیت نشان نمیده و ما هم یک انتقاد خوب و منصفانه ای کردیم. به نظر من زمان انتقاد خیلی مهمه. منظور از زمان انتقاد، فاصله زمانی است که ما باید رعایت کنیم این فاصله میتونه کم و یا زیاد باشه. فاصله زمانی طولانی موجب می شه که غرورش و حساسیتش به اون موضوع کمتر شده واکنشی نشون نمیده یا واکنش کمی نشون میده و اگه فاصله زمانی کم باشه سبب میشه که طرف مقابلمون متوجه این مسئله بشه که ما فقط همون کارشو (رفتارشو) مورد انتقاد قرار دادیم.
برگرفته از کتاب: روشهای جذب ومتقاعد کردن دیگران، دیوید لیبرمن
- نویسنده: خانم سیده منیره حسین پور دانشجوی کارشناسی مدیریت بازرگانی
- استاد راهنما: خانم منیره صحرایی
