یکی از مهمترین فاکتور های مؤثر در بهبود فروش هر کسب و کاری ایجاد یک ارتباط قوی و دوستانه با مشتری است؛ یکی از ابزارهای کارآمد برای نیل به این هدف استفاده ار تکنیک های زبان بدن است که ما در این پست قصد آن را داریم تا به معرفی بعضی از ویژگی های خندین بپردازیم. اولین مطالعات علمی ای که در مورد لبخند ثبت شده است مربوط به اوایل قرن نوزدهم میلادی است؛ یعنی موقعی که “گیوم دوشن دوبولون” دانشمند فرانسوی با استفاده از دستگاه های تشخیص الکتریکی و محرک های برقی سعی کرد فرق بین لبخند ناشی از رضایت واقعی و غیر واقعی را کشف کند. او در تحقیقات خود به این پی برد که لبخندها، توسط دو رشته عضلات صورت کنترل می شوند:
خندیدن
- عضلات زیگوماتیک ماژور(muscle zygomaticus major) که در امتداد کنار چهره قرار دارند و گوشه های دهان را به هم وصل می کنند
- عضلات اوربیکولاریس اوکولی(Orbicularis Occuli) که چشم ها را به عقب می کشند.
عضلات زیگوماتیک ماژور در واقع دهان را به عقب می کشند تا دندان ها را نمایان کنند و گونه ها را بزرگتر کنند، عضلات اوربیکولاریس اوکولی هم چشم ها را تنگتر می کنند. درک کار این عضلات مهم است، زیرا عضلات زیگوماتیک ماژور آگاهانه کنترل می شوند؛ به عبارت دیگر از آنها برای ایجاد لبخند تصنعی استفاده می شود تا شخص دوستانه تر یا مظلوم تر به نظر بیاید. اما عضلات اوربیکولاریس اوکولی کنار چشم ها مستقل عمل می کنند و احساسات حقیقی مشتری و وجود لبخند واقعی را آشکار می سازند. بنابراین یکی از آزمون های سنجش لبخند مشتری، قبل از هر چیزی می تواند نحوه چیدمان خطوط چروک کنار چشم او باشد.
لبخند طبیعی، چروک های کاملا مشخص در چشمان مشتری ایجاد می کند؛ مشتری ناراحت یا ناراضی که نمی خواهد عدم رضایتش را نشان دهد فقط با دهانش لبخند می زنند و به بیانی دیگر لبخند او فقط روی لب ها تمرکز دارد. لبخند های حقیقی توسط مغز ناهشیار یا ضمیر ناخودآگاه ما تولید می شوند که به این معناست که آنها اصیل و معتبر هستند. وقتی ما احساس رضایت و لذت می کنیم، علائمی از مغزمان عبور می کند که این احساس را پردازش کرده و باعث حرکت عضلات دهان مان می شود، گونه هایمان را بالا می برد و کنار چشممان چین می خورد و ابروهایمان کمی پایین می آید. عکاسان به این علت از ما می خواهند بگویم “سیب” چون این واژه باعث کشیده شدن عضلات زیگوماتیک ماژور به عقب می شود اما نتیجه اش یک لبخند تصنعی و عکسی است که چهرمان در آن سرد است.
لبخند زدن و خندیدن در تمام دنیا نشانه این است که شخص شاد است. بچه ها به سرعت یاد می گیرند که با خنده کردن می توانند توجه ما را جلب کنند؛ و این لبخند زدن باعث می شود در مرکز توجه بمانیم؛ انسان ها وقتی تهاجمی می شوند لب پایینی شان را به جلو یا پایین می اندازند زیرا کارکرد اصلی آن این است که مثل غلافی، دندان های پایین را پنهان کنند. عضلات زیگوماتیک، گوشه های دهان را به طور افقی به عقب یا پایین می کشند و عضلات اوربیکولاریس چشم هم حرکتی نمی کنند. این همان لبخند عصبی شخصی است که وارد جاده ایی شلوغ می شود و نزدیک است زیر اتوبوس برود. این اشخاص از روی ترس لبخند می زنند و می گویند:” رفیق… نزدیک بود منو به کشتن بدی! “
این بحث ادامه دارد…..
برگرفته از کتاب زبان بدن نوشته آلن و باربارا پیز
- تهیه تدوین : تیم تولید محتوا
